Van het concert des levens krijgt niemand het program

Dit is een oud-Hollands gezegde dat je vroeger vaak op een tegeltje aan de keukenmuur zag hangen.
De uitdrukking “Van het concert des levens krijgt niemand een program” betekent dat het leven vol verrassingen zit en zich niet laat plannen. Net als bij een concert waarvan je vooraf niet precies weet hoe het zal verlopen of wat je kunt verwachten, is dat ook zo in het leven. We maken plannen, maar uiteindelijk is niet alles te overzien of te sturen. Deze spreuk herinnert ons eraan om open te staan voor wat het leven ons brengt – zowel het mooie als het moeilijke.

Toen ik in shock was na de aankondiging van mijn scheiding, zei mijn vriendin Kristina tegen me: “what doesnt kill you makes you funnier”. Op dat moment in mijn leven was ik er nog absoluut niet voor klaar om mijn scheiding als een groeimogelijkheid te zien. Maar Kristina’s opmerking gaf me hoop, en een mildheid naar mezelf. Het voelde alsof ik mocht falen. Ik had geen “program” om door deze moeilijke fase van mijn leven te komen. 

Ik bestelde een paar boeken over “goed scheiden”, maar deze waren maar deels op mijn situatie van toepassing. Ik merkte dat ik vooral behoefte had aan mensen die naar me luisterden, me eerlijke feedback gaven en vertrouwen uitspraken in mij dat ik mijn eigen wijsheid kon vinden. Mensen die het geduld hadden om naar mijn soms ongebreidelde verhalen te luisteren, die het hoorden als ik weer even in de slachtofferrol schoot, mijn emoties aanmoedigden en mij geduldig hielpen mijn niet-helpende gedachten om te buigen naar meer helpende. Mensen die mij liefdevol wezen op de patronen die mij afremden en nieuwe patronen die me meer energie en levenslust zouden geven.

Achteraf zie ik deze mensen als een soort dirigenten in het concert van mijn leven.
Niet de autoritaire dirigent die met ferme gebaren het tempo bepaalt,
maar liefdevolle begeleiders aan de zijlijn –
die zachtjes fluisterden wanneer het volume omhoog mocht,
wanneer het juist rustiger mocht.
Waar het accent mocht liggen.

Terugkijkend zie ik deze mensen als een soort dirigenten in het concert van mijn leven. Niet de directieve dirigent die directief de scepter zwaait, maar liefdevolle dirigenten aan de zijlijn die mijn influisterden wanneer het volume wat omhoog mocht en wanneer het juist rustiger mocht. Waar het accent mocht liggen. Waar een langzame passage passend was en waar het leven wat meer vaart mocht krijgen.

Ik heb nog steeds geen “program” voor de rest van mijn leven.
Maar ik heb wél geleerd hoe bevrijdend het is om mee te bewegen – soms zelfs te dansen – met wat er op mijn pad komt. Wat is goed en wat is fout eigenlijk?

Ik heb besloten om gracieus te falen: ik luister naar mijn gevoelens en durf ze te uiten,
ook als ik ze niet altijd kan onderbouwen.
Als ik negatieve gedachten heb, vraag ik mezelf: “Is dit (echt) waar?”
Ik geef mezelf erkenning als ik trouw blijf aan mijn eigen waarden,
en probeer minder afhankelijk te zijn van de goedkeuring van anderen – still working on it!
Ik ben liever voor mezelf als ik fouten maak, en ik lach steeds vaker om mezelf.

Ik dans mijn op eigen concert. En deel mijn levenslust zoveel mogelijk met anderen!